26 jaar - Leefgroepbegeleidster Bijzondere Jeugdzorg - Dilbeek

Wie ben ik?

Ik ben Marjon Ebraert, geboren in Brussel, getogen in Dilbeek. Twee plekken die mij de afgelopen 26 jaar gevormd hebben tot de ruimdenkende vrouw die ik nu ben. In Brussel situeerde zich mijn hele studeerperiode, begonnen met Latijn-Wetenschappen in Koekelberg, daarna Agogische Wetenschappen en een postgraduaat Lerarenopleiding volbracht aan de VUB.

Brussel leert mij elke dag weer genieten van de rijkdommen die de multiculturaliteit te bieden heeft, de kleine ontmoetingen en het in dialoog gaan met, het luisteren naar en leren van anderen hun (levens)verhalen. Naast mijn liefde voor Brussel kom ik elke dag weer thuis bij mijn tweede liefde : Dilbeek. Dilbeek biedt mij rust, zo net buiten die grote bruisende, maar toch drukke stad. Hier versleet ik een groot deel van mijn tijd aan de Westrand, waar ik 8 jaar piano deed, op de chiro en sloot ik vele vriendschappen. Maar ook het groene karakter van Dilbeek steelt telkens weer mijn hart, wanneer ik door de straten fiets, naar de markt, naar de bib, naar de leuke café’s,… Tot slot fiets ik sinds kort ook verder, naar Asse, waar ik sinds een jaar leefgroepbegeleidster ben, een job die mij enorm veel voldoening biedt.

En nu als kers op de taart, heb ik mij recent aangesloten bij die enorme toffe groep van Groen Dilbeek. Individuen die elkaar misschien niet meteen op een andere manier zouden ontmoeten, maar die mij van in het begin met open armen verwelkomt hebben en reeds veel hebben bijgeleerd over het politieke reilen en zeilen in Dilbeek en daarbuiten. Samen, werken aan een groener Dilbeek.

Waarom kies ik voor Groen?

Opgegroeid in een liefdevol gezin, waar empathie centraal staat, brandt ook in mij het ‘goed doen’ voor en empoweren van anderen. Daar waar ik, toen ik nog studeerde op de VUB, acties organiseerde rond actuele topics als milieurampen, de vluchtelingencrisis,…wil ik ook nu het bewustzijn over de wereld onder en rondom ons aanspreken. Als we de aanhoudende slechtnieuwsshow van de media als waarheid nemen, kunnen we evengoed nu de strijdbijl neerleggen, maar het woord ‘pessimisme’ staat gelukkig ver achteraan in mijn woordenboek, na ‘wat zijn de mogelijkheden’, ‘alles proberen’ en ‘samen sta je sterk’.

Ik behoor tot de generatie die reeds vaak te horen kreeg “mannekes, het ziet er niet goed uit” en “jullie generatie zal de verandering moeten zijn”, een grote drukkende verantwoordelijkheid soms. Maar mijn ouders leerden mij ook dat ik niet heel de wereld kan veranderen, en het begint bij de kleine dingen. Vriendelijk zijn tegen elkaar, mensen aanspreken die hun vuilnis op de grond smijten, zelf bewust omspringen met die natuurlijke bronnen, een helpende hand daar waar nodig,… Kortom, respect voor alles wat Moeder Aarde ons biedt. En dat heeft al veel geloond. Hopelijk nu ook.

Ik hoop een vertegenwoordiging te kunnen zijn voor mijn generatie die erin gelooft dat het NU moet gebeuren. Dat WIJ het heft in handen moeten nemen. Zelf gemeenschappelijke moestuinen oprichten, ruilhandel in plaats van consumeren aan de lopende band, luisteren in plaats van oordelen, breed kijken in plaats van te blijven ploeteren in rigide structuren,…

Let op, we zijn op de goede weg. Ik voel een beweging, maar laten we hem nog iets sneller laten gaan door ook op politiek vlak voor het juiste te kiezen, en voor mijn kleurt die statement meteen Groen. We dienen te accepteren dat politiek met ons dagelijkse leven te maken heeft. Dus gebruik da kracht van jullie stem en jullie acties. Het komt goed, ik ben alvast enthousiast, jullie toch ook ?